عکس و کلمه

آجرها را یک به یک بروی هم چیده، تا #خانه ای آباد کند برای زیستن.
و دانه های تسبیح را یک به یک به روی هم انداخته، تا دل آرام کند برای « ادامه» زیستن.

پیرمرد اکنون در آستانه ی دری ایستاده است که کوبه ندارد!

کلیدهای آویزان بر گردنش مانند طوقه ایست برای سپردن زندگی گذرانده و درهایی که بی اذن #کلید ، گشوده...

داستانِ چشمانش به سوزانندگی آفتاب ست. که جز چروک پیشانی اش و #ویرانی خانه اش چیزی نمانده، شاید #خاطره ای دور ...

تصویر #جلال_شمس_آذران از پیرمردی است بر سیاه و سفید روزگار، اما #داستان او (پیرمرد)، داستان ماست، داستان ایستادن های ما برای ساختن و ماندن بر خرابه های آمال و آرزوهایمان...

او؛ داستان فروریختن زندگی است، داستان نداشتنِ پشت و پناه ...

او؛ ایستادگی بر هیچ است و امید بستن به کلیدهای خوشبختی!

او؛ ماییم که هنوز امیدواریم که کلیدهایمان دری که نیست را بگشاید..

او؛ ماییم که زیرآفتاب، کلاه پشمینه بر سرگذاشتیم تا باد سرمان را نَبَرد ... باد خانه مان را برد است...

نور تابنده از پشت تنه ی محکم درختی سر به فلک کشیده، درخشندگی خیره کننده در مسیر سایه روشن برگها، تصویری محو از توصیف بهشت ​​موعود با لشکری ​​از حواریون را در نگاه می آورد و در لحظه ای به ناپایداری پلک زدن، انسانهایی تکیده و خسته. از مرز فقر و بحران، نگاه هایی تهی از زندگی و خطوط زجر آور درد، جهنمی را نشان می‌دهد که نگاه کردن به آن، انزجار و ترحم در لحظه را پدیدار می‌کند...

مگر این دنیا، بیش از بهشت ​​و جهنمی به هم تنیده. اتفاق دیگریست!؟

سباستیائو سالگادو عکاس فجایع بزرگی چون قحطی در منطقه‌ی ساحل، جنگ‌های داخلی رواندا و... است. آثار سالگادو، همانگونه که سوزان سانتاگ با الهام از «سه گینی» #ویرجینیا وولف می‌گوید، به دلیل صراحت و برملا کردن بربریت و توحشی که در نابرابری‌ها و جنگ‌ها بر انسان می‌گذرد، توجه به دیگران را چون امری نه تنها امکان‌پذیر می‌کند، بلکه غیرقابل انکار، برجسته می‌کند.

جهان سرمایه داری در قرن بیستم که اصطلاحات توسعه یافتگی و صنعتی را یدک میکشد، مرعوب از گذشته و کور در برابر آینده، با سرعت به سمت نادیده گرفتن فقر، جنگ، طبیعت سیر می‌کند.یکی از دردناک ترین مصائب جهانِ فرصت طلب سرمایه داری، جنگ است!
جنگ برای کسانی که درگیر آنند و آنچه از دست می‌دهند و گذشته ای که در سرزمینی به جا می‌گذارند و آینده ای نامعلوم، تلخ و طاقت فرساست.
استیصال زنی سالخورده ایستاده در میانه جنگی نابرابر در از دست دادن گذشته و نداشتن فرصت برای ساختن آینده، سربازی که صورتش را برای پنهان کردن قساوت جنگ پوشانده و خود را کمی به جلو خم کرده است تا شنونده ی درد ودرماندگی مادری باشد که نه با زبان کلمات که با چشمان و دستانش حرف میزند.

مردی که کودکانش را به دنبال می‌کشاند و تمام تلاش خود را می‌کند که نه به چهره غم زده زن سالخورده نگاهی بیندازد نه به سربازی که تیزی چشمانش به سوزندگی سلاح در دستش است_ شاید برای نجات فرزندانش از زبانه های آتش و دود!_

جنگ! ؛ زنی است دوان با پای برهنه و هراس کودکی که دستانش را تا نیمه بالا برده است، نمی‌داند پیرزن از خشم سرباز می کاهد یا او درحالت تسلیم باید عبور کند.

جنگ استیصال است و درماندگی و فرار ...

عکس توسط فرانسوا دمولدر در ژانویه ۱۹۷۶ میلادی در بیروت، لبنان و از آوارگان فلسطینی گرفته شده است دمولدر نخستین زنی است که توانست بهترین عکس خبری سال را تصاحب کند. وی در شرایطی برنده شد که این جایزه، بیستمین سالگرد خود را تجربه کرد. اینجاست که حضور همه‌ جایی دوربین‌های عکاسی ، ما را مجاب می‌کند که زمان آبستن اتفاقات زیادی است که حافظه توان نگهداری آن را نداشته و تاریخ برای ماندگاری می‌بایست با چشم بسیار طبیعی دیده شود!.

این فریاد دختری است در کشاکش انقلاب ۵۷ ایران که مریم زندی( عکاس) ثبتش کرده است .

او همان دختر ایرانی است که دستش را گره کرده تا قدرتِ فریادش را بیشتر کند، او همان شیرزن کُرد ایران است که از نگاهش قدرت نشات می‌گیرد، او همان دختر تُرک ایران است به تلاطمِ پایدارِ جعدِ گیسوانش، او دختر دادخواهِ جای جای این سرزمین و این جهان است .

چشمانش را برای دیدن بهتر آینده ی خودساخته اش، ریزتر کرده و نگاهش را به آینده ای که برای ساختنش مشت محکم کرده؛ خیره نگاه داشته است ...صدایش را هنوز، تمام دختران این کشور میشنوند و سرنوشتشان را در پیشانی فراخش می بینند ...در نگاه دخترک، نورِ امیدی از آینده ای که او و همرزمانش درحال ساختن هستند دیده می شود..